Moim zdaniem w dzisiejszych czasach istnieje tak bogate słownictwo, mowa oraz tak dużo wyrazów, że naprawdę trudno mi ocenić co to jest poprawna polszczyzna. Ogólnie staram się dopasować ze słownictwem do towarzystwa w jakim przebywam. W pracy wyrażam się bardzo stosownie i ostrożnie dobieram słowa, natomiast wśród np. swoich znajomych wyrażam się na pełnym luzie ;)

Moim zdaniem w dzisiejszych czasach istnieje tak bogate słownictwo, mowa oraz tak dużo wyrazów, że naprawdę trudno mi ocenić co to jest poprawna polszczyzna. Ogólnie staram się dopasować ze słownictwem do towarzystwa w jakim przebywam. W pracy wyrażam się bardzo stosownie i ostrożnie dobieram słowa, natomiast wśród np. swoich znajomych wyrażam się na pełnym luzie ;)

Czasami ciężko zastąpić zapożyczenie jakimś słowem. Albo polskie tłumaczenie brzmi po prostu karytakularnie. W związku z tym co do zasady staram sie używać polskiego języka( mamy tyle pięknych słów i określeń), ale bez przesady, kiedy trzeba coś nieco zmodyfikować na obcą modę, robię to.

Czasami ciężko zastąpić zapożyczenie jakimś słowem. Albo polskie tłumaczenie brzmi po prostu karytakularnie. W związku z tym co do zasady staram sie używać polskiego języka( mamy tyle pięknych słów i określeń), ale bez przesady, kiedy trzeba coś nieco zmodyfikować na obcą modę, robię to.

Nie nazwałabym swojej polszczyzny poprawną, chociaż staram się by taka była. Zauważyłam, że po urodzeniu dziecka nawet nieświadomie zdrabniam i upraszczam dużo wyrazów. Mówię tak by zdania były jak najprostsze w budowie.
Jeżeli chodzi o zapożyczenia, w języku polskim jest ich tyle i niektóre tak dobrze się przyjęły, że niewiele osób zdaje sobie sprawę, że nie pochodzą z naszego języka. W swoich wypowiedziach zdarza mi się ich używać, szczególnie gdy wiele nie ma polskich odpowiedników, ale nie przesadzam z ich ilością.
Myślę, że gdybym miała teraz porozmawiać z nastolatkiem, który mówi slangiem, zapożyczeniami i skrótami części jego wypowiedzi mogłabym w ogóle nie zrozumieć.

Nie nazwałabym swojej polszczyzny poprawną, chociaż staram się by taka była. Zauważyłam, że po urodzeniu dziecka nawet nieświadomie zdrabniam i upraszczam dużo wyrazów. Mówię tak by zdania były jak najprostsze w budowie.
Jeżeli chodzi o zapożyczenia, w języku polskim jest ich tyle i niektóre tak dobrze się przyjęły, że niewiele osób zdaje sobie sprawę, że nie pochodzą z...

Niestety język nie ewoluuje tak szybko jak tego potrzebujemy dlatego używanie zapożyczeń z języków obcych jest moim zdaniem nieuniknione. Po prostu aby opisać otaczający nas świat potrzebujemy nowych słów, a nasz rodzimy język nie zawsze odpowiada naszym potrzebom. Nie oznacza to, że powinniśmy używać dziwnej zlepki słów z różnych języków, ale czasami po prostu nie mamy wyboru :)

Niestety język nie ewoluuje tak szybko jak tego potrzebujemy dlatego używanie zapożyczeń z języków obcych jest moim zdaniem nieuniknione. Po prostu aby opisać otaczający nas świat potrzebujemy nowych słów, a nasz rodzimy język nie zawsze odpowiada naszym potrzebom. Nie oznacza to, że powinniśmy używać dziwnej zlepki słów z różnych języków, ale czasami po prostu nie mamy...

Jestem zdania, że nie po to mamy swój język, by mówić w innym (choć jak najbardziej znajomość języków obcych wychodzi na plus, ale może niekoniecznie na co dzień w swoim kraju).

Uwielbiam język polski, łamańce językowe i zazwyczaj zapożyczeń używam gdy chcę podkreślić swoją żartobliwą wypowiedź.

Po coś te nasze korzenie są i po coś o ten język walczono...

Jestem zdania, że nie po to mamy swój język, by mówić w innym (choć jak najbardziej znajomość języków obcych wychodzi na plus, ale może niekoniecznie na co dzień w swoim kraju).

Uwielbiam język polski, łamańce językowe i zazwyczaj zapożyczeń używam gdy chcę podkreślić swoją żartobliwą wypowiedź.

Po coś te nasze korzenie są i po coś o ten język walczono...

Uwielbiam sporządzać prace na swój temat. To taka darmowa forma autobiografii, która nie musi być idealna. Ale dlaczego? Bo uważam, że nie jestem człowiekiem idealnym, moja polszczyzna nie zawsze brzmi poprawnie, co więcej - dla mnie najważniejsze jest to aby drugi człowiek zrozumiał wyłącznie przekaz. Jest dużo osób, które przejmuje się swoimi wypowiedziami, zastanawia się czy warto coś powiedzieć/napisać, czasami nawet myśli 1000 razy czy wtrącić się do wątku. Ja wiem jedno, zawsze warto. Nie zależnie od tego czy wypowiemy się poprawnie, czy nasza gramatyka zdania będzie poprawna. Zawsze warto być sobą i nie przejmować się zdaniem innych ludzi. Uwielbiam pleść to co przyniesie mi ślina na język i wiem jedno, nie zmienię tego, bo kocham komunikować się z ludźmi. A do tego czasem potrzeba znać wiele słów i to niekoniecznie takich, które są wręcz pożądane w języku polskim.

Uwielbiam sporządzać prace na swój temat. To taka darmowa forma autobiografii, która nie musi być idealna. Ale dlaczego? Bo uważam, że nie jestem człowiekiem idealnym, moja polszczyzna nie zawsze brzmi poprawnie, co więcej - dla mnie najważniejsze jest to aby drugi człowiek zrozumiał wyłącznie przekaz. Jest dużo osób, które przejmuje się swoimi wypowiedziami, zastanawia się...

Staram się mówić poprawną polszczyzną, ale to nie wyklucza używania zapożyczeń. Do tej warstwy słownictwa należą bowiem takie wyrazy, jak np. anioł, szlafrok czy matematyka. Uważam też, że w zależności od sytuacji można mówić różnie – dla żartu świadomie używam czasem archaizmów, neologizmów, dialektyzmów lub różnych socjolektów. W sytuacjach nieoficjalnych – w rodzinie lub w kręgu przyjaciół – wypada mówić swobodniej, stylem potocznym lub gwarą. Ale nawet w codziennej rozmowie należy – moim zdaniem – unikać niechlujstwa językowego.

Nie podoba mi się bezmyślne wtrącanie angielskich słówek lub tworzenie na siłę nowych wyrazów, które mają już swoje – przyswojone od dawna w polszczyźnie – odpowiedniki. Uważam, że lepiej ulepszać niż apgrejdować, ustalać ostateczny termin, a nie deadline, być w porządku, dobrym czy świetnym, a nie cool, robić zakupy, a nie uprawiać szoping. Nie sądzę jednak, aby w języku polskim przyjęła się nazwa mądry/sprytny telefon zamiast wyrazu smartfon (choć Czesi mówią na to urządzenie „chytrý telefon”); nie wydaje mi się też, aby ludzie, którzy posługują się poprawną polszczyzną, mówili autoportret zamiast selfie.

Reasumując, dla mnie kluczem jest w tej kwestii wyczucie sytuacji i nieuleganie modzie językowej. Z niektórymi zapożyczeniami należy się pogodzić, zwłaszcza jeśli nazywają one nowe przedmioty czy zjawiska lub jeśli są w polszczyźnie od dawna (czasem po prostu wzbogacają nasze słownictwo); z innymi próbujmy walczyć.

Staram się mówić poprawną polszczyzną, ale to nie wyklucza używania zapożyczeń. Do tej warstwy słownictwa należą bowiem takie wyrazy, jak np. anioł, szlafrok czy matematyka. Uważam też, że w zależności od sytuacji można mówić różnie – dla żartu świadomie używam czasem archaizmów, neologizmów, dialektyzmów lub różnych socjolektów. W sytuacjach nieoficjalnych – w rodzinie lub...

Pisząc wiersze, słowotworzę, czyli wymyślam słowa, które najdokładniej odzwierciedlą stan emocjonalny i rozplączą mój chaos myślowy, układając się w niecodzienne zdania i przedziwne konstrukcje. Kiedy piszę pracę magisterską, przeszukuję słowniki synonimów w celu doboru wyrazów brzmiących zanadto naukowo, by zrobić wrażenie na promotorze i nauczyć się czegoś nowego. Podczas rozmów ze znajomymi używam języka polskiego, gdyż nie operuję swobodnie gwarą śląską, czasem mi się zdarzy zaakcentować pewne sylaby po góralsku. Jedyne słowa góralskie, jakie znam, odnoszą się do konia: hetta, ćwija, curich, wio! Luźne rozmowy wymagają rozluźnionego i nieskrępowanego umysłu, także nie ma znaczenia dla mnie to, że korzystam z pospolitego języka, bez żadnych ozdobników i trudnego słownictwa. Wyrazy zapożyczone i gotowe formułki są na porządku dziennym. Wielu z nas miksuje zdania poprzez wplatanie w nie wyrazów obcojęzycznych, co praktykuję i ja, przypominając sobie ładnie brzmiące słowa z lekcji angielskiego. Sentencje z łaciny również się zdarzą, bo pod szczęśliwą gwiazdą noszącą transparent „Carpe Diem” się urodziłam.

Pisząc wiersze, słowotworzę, czyli wymyślam słowa, które najdokładniej odzwierciedlą stan emocjonalny i rozplączą mój chaos myślowy, układając się w niecodzienne zdania i przedziwne konstrukcje. Kiedy piszę pracę magisterską, przeszukuję słowniki synonimów w celu doboru wyrazów brzmiących zanadto naukowo, by zrobić wrażenie na promotorze i nauczyć się czegoś nowego. Podczas...

Siedzę sobie na fejsie, moja psiapsia pisze: idziemy na szoping! Myślę – mamona na koncie jest, dlaczego nie? Wsiadamy w autobus – nawet się nie spóźnił! Nie rozmawiamy, bo każdy temat omawiamy na bieżąco na immessage. Całą drogę spędzamy wpatrzone w komę. Docieramy do marketu – czas spuścić się ze smyczy, jest jedenasty – wypłata uśmiecha się z konta! Kupujemy vansy i kolczyki – jest lans!

Siedzę sobie na fejsie, moja psiapsia pisze: idziemy na szoping! Myślę – mamona na koncie jest, dlaczego nie? Wsiadamy w autobus – nawet się nie spóźnił! Nie rozmawiamy, bo każdy temat omawiamy na bieżąco na immessage. Całą drogę spędzamy wpatrzone w komę. Docieramy do marketu – czas spuścić się ze smyczy, jest jedenasty – wypłata uśmiecha się z konta! Kupujemy vansy i...

Poprawna i piękna polszczyzna to umierająca sztuka, dogorywająca niemalże w osamotnieniu. Tak bardzo cieszą mnie nieliczne urywki z przypadkowo zasłyszanych rozmów, zazwyczaj starszych ludzi, którzy mówią w sposób tak inny, tak uroczy i piękny. I dyskutują na ciekawe tematy, których próżno zazwyczaj szukać wśród większości rozmówców. Najciekawszym przypadkiem jaki mogę tu przytoczyć jest rozmowa dwóch pań w tramwaju na temat interpretacji jednego z przekładów Biblii. Gdzie ich zafascynowanie poziomem poetyzmu i budową zdań było tak szczere i zaraźliwe, że poprawiło mi humor na cały dzień.
Staram się posługiwać językiem ojczystym w sposób poprawny, nieraz barwny i nieco za bardzo zawiły (co myślę że lekko widać w formie pisanej). Dążę wręcz do zarażenia innych poglądem, że nie można nazywać siebie Polakiem, jeżeli nie potrafi używać się języka w sposób co najmniej poprawny!
Kocham polskie powieści i polską poezję. Kocham te anarchiczne zwroty, zawiłości regionalnej gwary i charakterystycznych dla regionu zwrotów. Kocham to jak można bawić się językiem i grać słowem. Nie można nam tego zapomnieć, wyrzucić, wyplenić i zabić! Nie można nam!

Poprawna i piękna polszczyzna to umierająca sztuka, dogorywająca niemalże w osamotnieniu. Tak bardzo cieszą mnie nieliczne urywki z przypadkowo zasłyszanych rozmów, zazwyczaj starszych ludzi, którzy mówią w sposób tak inny, tak uroczy i piękny. I dyskutują na ciekawe tematy, których próżno zazwyczaj szukać wśród większości rozmówców. Najciekawszym przypadkiem jaki mogę tu...